Η προσωποκεντρική ψυχοθεραπεία είναι μια θεραπευτική μέθοδος που αναπτύχθηκε από τον Αμερικανό ψυχολόγο Carl Rogers. Για τον Rogers, στο επίκεντρο της ψυχοθεραπείας /συμβουλευτικής βρίσκεται το άτομο και όχι το πρόβλημα. Η μέθοδος βασίζεται στην ιδέα ότι κάθε άτομο έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται και να εξελίσσει τον εαυτό του (έννοια της αυτοπραγμάτωσης). Η θεραπεύτρια λειτουργεί ως συνοδοιπόρος, βοηθώντας την άτομο να συνειδητοποιήσει, να εξερευνήσει και να αποδεχτεί το δικό του εσωτερικό τοπίο.

​

Η προσωποκεντρική είναι μια μη κατευθυντική μέθοδος, που σημαίνει ότι η θεραπεύτρια δεν υπαγορεύει στην θεραπευόμενο άτομο τι να κάνει ή ποιες αποφάσεις να λάβει. Αντίθετα, η θεραπεία στοχεύει στη δημιουργία μιας ασφαλούς ατμόσφαιρας στην οποία εκείνο αισθάνεται ότι γίνεται κατανοητό και στην οποία έχει την ελευθερία να μιλήσει για τις εσωτερικές του εμπειρίες, να αναγνωρίσει τις κρυμμένες ικανότητές του και να βρει λύσεις για να αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματά του. Η θεραπευτική σχέση είναι λοιπόν κεντρικής σημασίας και είναι καθοριστική για την επιτυχία της ψυχοθεραπείας.

 

Οι τρεις αρχές στις οποίες βασίζεται η Προσωποκεντρική Ψυχοθεραπεία κατά Rogers είναι:

• η ενσυναίσθηση,

• η άνευ όρων θετική θεώρηση (αποδοχή) και

• η εσωτερική συμφωνία.

Ενσυναίσθηση σημαίνει ότι η θεραπεύτρια προσπαθεί να κατανοήσει την προοπτική του θεραπευόμενου ατόμου και συμπάσχει με τα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Η άνευ όρων θετική θεώρηση σημαίνει ότι η θεραπεύτρια αποδέχεται και εκτιμά βαθια το άτομο, ανεξάρτητα από τις ενέργειες ή τις αποφάσεις του. Η εσωτερική συμφωνία αναφέρεται στην αυθεντικότητα και την ειλικρίνεια της θεραπεύτριας, με την οποία αποκαλύπτει τις δικές της αντιδράσεις κατά την διάρκεια της ψυχοθεραπείας.

 

 

​

​

​

​

​