Η υπνοσυστημική προσέγγιση είναι ένα θεραπευτικό μοντέλο που αναπτύχθηκε από τον Gunther Schmidt, το οποίο ενσωματώνει τα ευρήματα και τις μεθόδους της υπνοθεραπείας κατά τον Milton Erickson σε προσεγγίσεις συστημικής θεραπείας. Είναι μια ολιστική προσέγγιση, που εστιάζει στην επίλυση ζητημάτων, λαμβάνοντας υπόψη τόσο το εσωτερικό σύστημα τoυ ατόμου (οργάνωση της αντίληψής του) όσο και τα εξωτερικά συστήματα στα οποία συμμετέχει (οικογένεια, σχέσεις, εργασία).

​

Υπάρχει η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι αυτουπνωτίζονται συνεχώς εστιάζοντας την προσοχή τους σε ορισμένες πτυχές ενός ζητήματος και όχι σε άλλες. Αυτό συμβαίνει συνήθως ασυνείδητα. Σύμφωνα με τον Gunther Schmidt, δεν είναι το ίδιο το πρόβλημα που σε απογοητεύει, αλλά η σχέση σου με αυτήν την εμπειρία του προβλήματος. Είμαστε λοιπόν υπνωτισμένοι από κάποιο πρόβλημα, αποκτούμε ένα είδος όρασης-τούνελ, η αντίληψή μας είναι περιορισμένη, βλέπουμε μόνο το πρόβλημα και όχι πλέον λύσεις. Βρισκόμαστε σε μια λεγόμενη "ύπνωση προβλήματος" (Problemtrance).

​

Η υπνοσυστημική θεραπεία εστιάζει στο πώς το άτομο μπορεί να βγει από την "ύπνωση προβλήματος" (Problemtrance) και να μεταβεί στην "ύπνωση λύσης" (Lösungstrance). Κατά την εστίαση στη λύση αντιμετωπίζονται ασυνείδητες διεργασίες και διεγείρονται οι θετικές αλλαγές.

Σε αυτή την θεραπευτική προσέγγιση, δεν θέτει η θεραπεύτρια το άτομο σε καταστάσεις βαθιάς ύπνωσης, αλλά συνήθως χρησιμοποιούνται καταστάσεις εστίασης / ύπνωσης που εμφανίζονται φυσικά κατά τη διάρκεια της συνομιλίας. Σε αυτή την κατάσταση ύπνωσης, είναι δυνατή η αύξηση της ικανότητας επίλυσης προβλημάτων και περισσότερη δημιουργικότητα. Η θεραπεύτρια υποστηρίζει το άτομο στο να μάθει πώς να εστιάζει την προσοχή της στους προσωπικούς της πόρους / ικανότητες ή πώς μπορεί γενικά να επηρεάσει την αντίληψή της προκειμένου να δημιουργήσει θετικές εμπειρίες.

​

Το εκάστοτε πρόβλημα αντιμετωπίζεται μέσω τεχνικών αποστασιοποίησης, οι οποίες επιτρέπουν την επιθυμητή εκ νέου εστίαση σε εσωτερικούς πόρους και πιθανές λύσεις. Για το σκοπό αυτό, γίνεται χρήση όλων των αισθήσεων και το άτομο βιώνει ηρεμία, γαλήνη και θάρρος να αντιμετωπίσει τη ζωή. Χρησιμοποιούνται οπτικοποιήσεις, εσωτερικές εικόνες, οραματισμοί, διαφοροποίηση στάσης σώματος, εσωτερικά τμήματα εαυτού, καθώς και μεταφορές και σύμβολα. Το θεραπευόμενο άτομο βιώνει έτσι απτές διαφορές μεταξύ των καταστάσεων εστίασης στο προβλήμα και εστίασης στην λύση σε όλα τα αισθητηριακά επίπεδα και συνειδητοποιεί την αυτοαποτελεσματικότητά του.

​